PL | EN

Od lat miejsca nie-tożsamościowe stanowią interesujący wątek rozważań teoretycznych i badań w geografii człowieka. Uczeni zastanawiają się nad charakterem tych miejsc. Najbardziej popularne koncepcje w tym względzie powstały w roku 1976 (Relph: Placelessness) oraz 1995 (Auge: non-places). W swoim projekcie używamy, jako swego rodzaju wspólnego mianownika dla obu pojęć terminu miejsca nie-tożsamościowe (non-identity places). Ma to znaczenie z perspektywy międzynarodowej. Na kontynencie europejskim częściej używane jest określenie „non-place”, w USA „placelessness”. Nasz termin ma stanowić pomost w dyskusji między obiema perspektywami. Współczesne czasy, związane z olbrzymią mobilnością społeczną, udziałem technologii cyfrowych w kształtowaniu codziennego życia człowieka oraz rozwojem możliwości komunikacji społecznych sprawiają, iż istniejące ugruntowane stanowiska nie wystarczają w wyjaśnieniu zjawiska miejsc nietożsamościowych.

Dzięki ciągłemu rozwojowi interdyscyplinarnych teorii na gruncie geografii społecznej oraz rozwojowi debat związanych z rolą mediów cyfrowych możliwe staje się poszukiwanie teoretycznej oraz empirycznej odpowiedzi na nurtujące pytania o charakter, rolę i odbiór miejsc nietożsamościowych. Nasza wyjściowa hipoteza badawcza związana jest z twierdzeniem, iż miejsca nie-tożsamościowe w czasach cyfrowych i rozwiniętych relacji komunikacyjnych zmieniają swój charakter lub wręcz przestają istnieć. Celem nadrzędnym projektu jest wykorzystanie podejścia oferowanego przez geografię komunikacyjną do rozwiązania problemu poznawczego związanego z określeniem współczesnego charakteru miejsc nie-tożsamościowych, ich roli w życiu człowieka oraz odbioru przez użytkowników.

Więcej szczegółów można znaleźć TUTAJ